Mahir Ãœnsal EriÅŸ – Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde Kitabının Özeti
“Abim Atatürk’ü çok severdi, bense Allah’ı. Babam, annemi ve Galatasaray’ı severdi, annem de Ringo’yu. Babam yorgun bir adamdı. Gündüz vardiyasındayken her gün, çalıştığı taÅŸocağında sanki onca kayayı sırtına vurup ordan oraya sürüklemiÅŸ gibi, kalan son canıyla eve gelir, çoÄŸunlukla da tek kanallı televizyonun bitmek bilmeyen ana haber bülteni sona ermeden uyuyakalırdı, akvaryumun karşısındaki ikili koltukta.”
Yaz bitince kalabalığın günbegün seyreldiÄŸi, ahalinin biz bize kalıp bıkkınlıkla merabalaşıp mahsunlaÅŸtığı, her gürültünün ikindi vakti ağır usul söndüğü bir sahil ÅŸehrini düşünün…
BoÅŸ masaları döven yaÄŸmurları, kirlenmiÅŸ kıyıları, eprimiÅŸ güneÅŸ ÅŸemsiyelerini… Buna, seksenli yılların sakaletini, iÄŸreti kaygılarını, katıksız korku olan çaresizliÄŸini ekleyin. Mahir Ãœnsal EriÅŸ, bir sahilde oturmuÅŸ, can sıkıntısından esneyen, kendi çocukluÄŸuna bakıyor; renkli, yuvarlacık, pütür pütür bir çocukluk anlatıyor bize. “Komen! komen!” diye ateÅŸ eden oÄŸlan bebelerini, mobiletleri, leblebi tozunu, Kaynanalar Parkı’nı, Kız Meslek’in kızlarını, Klinsmann’ı, Evrenos’u, Allah’ın yanına aldığı iyileri, kale zindanındaki prensesleri resmediyor.
Yoksulluk, hoyratlık, yalnızlık, gamsızlık, kırk mumluk sarı ampulün ışığında belli belirsiz görünüp, kayboluyor. Merhamet, taÅŸraya uÄŸramadan Kaf Dağı’na gidiyor…
Canlı, anlatma iÅŸtahıyla dolu yeni bir ses var karşımızda. EriÅŸ, soba boyasıyla boyanmış hikâyeleriyle edebiyat ÅŸehrengizinde…
MaÄŸlup ama baÅŸtan kaybetmiÅŸliÄŸini bilen bir hınzırlıkla sırıtıyor okuruna…
Mahir Ãœnsal EriÅŸ – Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde Kitabını Ä°ndir
